Kunstacademie danst ‘De rode draad’ (inclusief wij drietjes?!)

‘Vorige week stonden we nu in de coulissen te stressen’ De sms van mijn nicht klinkt nog steeds onwerkelijk. We hebben met z’n drietjes – Marjo, Liesbet en ik – meegedaan aan een heuse dansvoorstelling. En òf we gestresseerd waren…

***

De laatste week voor de voorstelling stond in het teken van herhaling:

DINSDAG

Oefenen!

WOENSDAG

OEfenen!!

DONDERDAG

OEFenen!!!

De laatste loodjes >> moe… We moesten namelijk niet enkel oefenen, maar hadden ook andere !belangrijke! bezigheden.

De generale repetitie op donderdag was zowel prachtig als enerverend. De hele voorstelling kwam tot leven: de kostuums en tutu’s mochten voor het eerst gedragen worden, de belichting bracht sfeer op het podium en de verschillende dansgroepen vloeiden in elkaar over en werden 1 geheel. Nu pas zagen we hoe minutieus dansleerkrachten Kelly en Stephano de voorstelling in elkaar hadden gebokst. De generale repetitie was toch wel zenuwslopend. We hadden nu wel een idee waar we op welk tijdstip moesten staan en wat het draaiboek was, maar het bleef allemaal erg vreemd. Normaal deden we zoiets niet. Het was alsof we ergens een verkeerde afslag hadden genomen en besloten hadden om er toch maar het beste van te maken 🙂

***

VRIJDAG

De dag van de voorstelling! Nerveus komen we toe. Onder het podium gonst het van de bedrijvigheid. Eerst een groepsknuffel en dan snel omkleden. Debby van Perfect Look doet gelukkig onze make-up, alweer een zorg minder. Kelly en Stephano geven iedere danser een geluksbrenger en een persoonlijk kaartje met bemoedigende woorden. Toi toi toi! En dan is het wachten…

Foto: Debby Sniekers

We horen hoe vertelster Nadine haar sprookjesachtige verhaal over prinses Lyana en haar gemene tante Forsythia begint. Nu is er geen weg meer terug. We gaan echt optreden! De eerste akte is afgelopen. Nu is het aan de geesten en de bomen van het donkere bos. That’s our cue! We rennen het podium over naar onze plek in de coulissen en wachten. Ons hart slaat een tel over. We zijn bijna aan de beurt. De dansers voor ons wervelen voor ons door. We wervelen mee… en staan midden op het podium. Klaar voor onze dans – of toch: zo klaar als we kunnen zijn  🙂

We beginnen. We trillen als een riet. Hart in de keel. Oren gespitst, armen klaar, spot gericht op ons drietjes en de drie meiden aan de andere kant van het podium. Met z’n zessen buigen we voorover en starten onze routine. De muziek gaat verder. We zijn al halverwege. Dit is zo onwerkelijk! Geen idee wat er rond ons gebeurt. Onze volle aandacht is op onze bewegingen gericht – en op Kelly’s stem in onze gedachten. ‘Grote bewegingen maken, beweeg jullie hoofden mee…’ Vanuit een ooghoek zien we elkaar, we dansen zo synchroon mogelijk. We steunen elkaar. Samen uit, samen thuis. De bewegingen blijven elkaar opvolgen. De tonen van het sluitstuk van onze performance galmen door de luidsprekers, een paar laatste sierlijke bewegingen met onze armen en dan…stil blijven staan.

Foto: Nicole Vijgen

YES, we did!!! We hebben het gehaald! Dit was echt teamwork. Dankjewel Kelly om ons zo goed voor te bereiden, gerust te stellen en aan te moedigen! Dankjewel mama om zo enthousiast te cheerleaden! Dankjewel Marjo om de rustigheid zelve te zijn, tips te geven en er altijd ervoor te gaan, jij bent echt top! Dankjewel Liesbet – mijn dansmaatje van het eerste uur (just like the old days…): wat hebben we samen gelachen en gestresst… YES WE CAN!!!